کنوانسیون STCW

در ابتدا هدف از تدوین قانون فوق نیازی بود که در زمینه یکسان سازی آموزش و گواهینامه‌های شایستگی دریایی و در انتها نحوه کشیک دریایی، در این صنعت احساس گردید لذا وضع قوانین یکسان در سطح بین‌المللی می‌توانست این نیاز را برطرف نماید.

سازمان جهانی دریانوردی در جهت یکسان سازی استانداردهای آموزشی قوانین فوق را در 7 ژولای 1978 تدوین و تصویب نمود که در تاریخ 28 آوریل 1984 لازم‌الاجرا گردید. با این حال قوانین فوق نتوانست اثر چشمگیری در زمینه آموزشی داشته باشد و دولتها همچنان با روشهای متفاوتی آموزش دریایی را ادامه دادند.

در 7 ژولای 1995، گارد ساحلی آمریکا (متولی امر آموزش دریانوردی در کشور آمریکا) پیشنهاد یک تغییر عمده را در متن قوانین داد. پیشنهاد با حادثه به گل نشستن کشتی- دریایی اژه روی صخره‌ای نزدیک به بندر اسپانیایی لاکرونا مقارن شد. سپس سازمان تصمیم به تاسیس شورای مخصوصی به نام شورای ایمنی دریایی گرفت و نیز در مورد مفاد قوانین 1978 تصمیم به تجدیدنظر کلی گرفت. جلسه سران سازمان تشکیل شد و پس از مدتی اصلاحیه 1995 تدوین و به تصویب رسید. این اصلاحیه در تاریخ اول فوریه 1997 لازم‌الاجرا گردید. در حال حاضر 135 کشور آن را به تصویب رساندند که ناوگان آنها 97 درصد ظرفیت جهانی را تشکیل می‌دهد.

در تحقیقات گسترده‌ای که پس از چندین حادثه دریایی انجام شد سازمان به این نتیجه مهم دست یافت که عامل اشتباه انسانی علت وقوع اکثر حوادث مهم در دریا بوده است که این امر علت عمده بازبینی قوانین سال 1978 است. لذا با بالابردن استانداردهای آموزشی یکسان در سطح جهانی می‌توان این عامل انسانی را کنترل نمود.

متن پیمان‌نامه از دو بخش الف و ب تشکیل شده است که به ترتیب:

الف- بخش قوانین لازم‌الاجرا

ب- بخش راهنمای اجرای قوانین

که هر دو بخش بالا مشتمل بر 8 فصل است.

تست

تست3 تست2

نام گالری فیلم و نام ویدیو

تست2 تست2